მეორე   სიცოცხლე

ავტორი: ტორონჯაძე  მირიან

                      

                თვალი რომ გავახილე, აგურისფერ ბალახზე ვიყავი წამოწოლილი. ჩემს ზემოთ უცნაურად ლურჯი ფერის ცა იყო, ასევე უცნაურად თეთრი ღრუბლებით. თითქოს არაფერია ლურჯ ცასა და თეთრ ღრუბლებში უცნაური, მაგრამ ასეთი იდეალური არ უნდა იყოს… თითქოს. სრული სიმშვიდის და კმაყოფილების გრძნობა დადიოდა ჩემს ასევე იდეალურ ვენებში და ალბათ ასე ვიწვებოდი უსასრულოდ დიდხანს, ერთ მოვლენას რომ არ მიექცია ჩემი ყურადღება – ღრუბლები მოძრაობდა და ფორმას იცვლიდა. აი ერთ-ერთზე ნელ-ნელა გამოისახა ციფრები, მერე მეორეზე, მესამეზე… გაოცებული წამოვდექი და მიმოვიხედე.

            გარშემო, სადამდეც თვალი მიმიწვდებოდა, გადაშლილი იყო ერთფეროვანი, აგურისფერი ბალახით დაფარული მინდორი, მხოლოდ ჩემს ზურგს უკან მოჩანდა შორს, ჰორიზონტის ხაზთან, ასევე აგურისფერი კლდე, რომელიც ამ ერთფეროვნებას გუმბათივით ადგა ზემოდან. მოულოდნელობისგან რამდენიმე ნაბიჯით დავიხიე უკან. ბალახმა აგურების ერთმანეთზე ხახუნის ხმა გამოსცა და გაჩუმდა. შიშმა შემოპყრო, სივრცე იმხელა იყო გარშემო, რომ თითქოს მიწოვდა და მეც გავიქეცი იმ ერთადერთი ხილული ნიშნისკენ, რომელშიც შემეძლო ჩავკეტილიყავი და არ გამოვსულიყვი არასოდეს.

          რაც ძალა და ღონე მქონდა გავრბოდი, მაგრამ კლდე არ ახლოვდებოდა, ისევ იმხელა იყო, რამხელაც თავიდან. ღრუბლებიც, თითქოს მიხატული ყოფილიყო ცაზე, ისე რჩებოდნენ უკან, იმ ერთის გარდა, რომელიც ჯიუტად აგრძელებდა ჩემს დევნას და თან ფორმასაც იცვლიდა. წამით გავჩერდი და კარგად დავაკვირდი. უცებ მომეჩვენა, თითქოს ცხადად დავინახე რიცხვი “254″, რომელიც მაშინვე გაქრა და ღრუბლის ქულებში დაიკარგა. “რა სისულელეა” – გავიფიქრე დაბნეულმა და ისევ გავიქეცი.

         რამდენი ხანი ვირბინე არ ვიცი, არც ის ვიცი რამდენი გავირბინე იმ წერტილიდან, სადაც პირველად ვნახე აგურისფერი ბალახები, რომლებიც უკვე მეზიზღებოდა, ისეთი საშინელი ხმით ხრაშუნობდნენ ჩემს ფეხქვეშ, მაგრამ თანდათან იმედი მომეცა, რომ ტყუილად არ გავრბოდი – კლდე ნელ-ნელა იზრდებოდა და ახლოვდებოდა. უკვე ვარჩევდი მის კონტურებს, გულისამრევად ლურჯი ცის ფონზე, ადუღებული ჰაერის ციმციმის მიღმა. კლდეს ხან დიდი აგურის ფორმა ქონდა, ხან გარკვევით ვარჩევდი ციხესიმაგრის მსგავს ქონგურებს. მოულოდნელად ხრაშუნი ჭრაჭუნმა შეცვალა, ბალახიც აღარ იყო ისეთი სქელი და წებოვანი, არც ფეხებში მედებოდა წინანდებურად. ძირს დავინახე და გაოცებისგან ავხტი – ბალახი მთლიანად დაფარული იყო საშინელი ფორმის სოკოებით, რომლებიც ლივლივებდნენ, აქეთ-იქეთ ირწეოდნენ და რაღაც მომენტში მომეჩვენა, რომ მიღიმოდნენ კიდეც. ზიზღით მოვიქნიე ფეხი და ერთი სოკო გავჭყლიტე, მერე მეორე, მესამე… ისინი ჩუმი ტკაცუნით სკდებოდნენ და გოგირდის სუნს აყენებდნენ. სუნი იმდენად აუტანელი გახდა, რომ თვალების წინ ყველაფერმა ციმციმი დამიწყო. “უნდა გავაღწიო” – ჩავაგონე ჩემს თავს, ერთხელაც ვისკუპე და ჩემს წინ უეცრად გაჩენილი ხრამის მეორე მხარეს აღმოვჩნდი.

          სოკოებიანი მინდორი დამთავრდა, უკან დარჩა აგურისფერი ბალახიც, უკვე ცხადად ვხედავდი, რომ კლდე მართლაც რაღაც შენობა იყო, უამრავი გამოშვერილით, სათოფურით და მის თავზე მოფრიალე ვარსკვლავიანი დროშით. “ნეტავ რისი დროშა უნდა იყოს?” დავიწყე იმაზე ფიქრი, სად მინახავს ასეთი დროშა. თუმცა ცოტა ხანში ფიქრისთვის აღარ მეცალა – ბალახებთან ერთად მინდორიც დამთავრდა და ჩემს წინ საშინლად დახრამული კანიონი გადაიშალა. მივფოფხავდი ამ კანიონში, კლდიდან კლდეზე ვხტებოდი და მაინც არ მტოვებდა ერთი შეგრძნება, რომელიც თავიდანვე მომსდევდა, უბრალოდ ახლა მივაქციე ყურადღება – ეს ყველაფერი უკვე მქონდა ნანახი. თავში ყველაფერი აირია – აგურის ხმით მოხრაშუნე ბალახი, მოცეკვავე სოკოები, ხრამი, ვარსკვლავი დროშაზე… თვალები ამიჭრელდა, ცხვირში ისევ ის საზიზღარი გოგირდის სუნი მიტრიალებდა. “ერთი ხრამიც, ერთიც, თითქმის მივედი, იქ ეცოდინებათ ყველაფერი, რა ხდება” ამ აზრით შეპყრობილი ვეღარც დროს ვგრძნობდი, ვეღარც დასისხლიანებულ ხელებს და აღარც სოკოების მომღიმარი სახეები მიტრიალებდა თვალწინ. უეცრად გავჩერდი, რაღაც ძალამ მაიძულა ზემოთ ამეხედა. ჩემს თავზე ისევ ავბედითად ტრიალებდა ის ერთადერთი ღრუბელი. წამით მომეჩვენა, რომ მიახლოვდებოდა, თითქოს ჩემი შთანთქმა უნდოდა, უკან უკან დავიხიე და ვიგრძენი, როგორ გამომეცალა ფეხქვეშ მიწა. ყველაფერი დატრიალდა, ცა აყირავდა და ჩემს ქვემოთ მოექცა, მერე ერთხელაც გამიღიმა სოკომ და ყველაფერი გაქრა.

-რა გითხარი მე შენ, თავი გაანებე-თქო! – ჩამესმა სიბნელეში გაბრაზებული ხმა.

-კაი რა იყო, რა გაჩხუბებს, თამაშია, ის ხომ არაა.

-რა თამაშია, ძლივს გამოვედი ამ ტურამდე!

-კარგი ჰო, რა იყო, მეორე სიცოცხლეც ხომ გაქვს?

-ბოლოა იცოდე და ხელი არ შემიშალო.

          მერე სიშავე გაქრა და მე ისევ იმ აგურისფერ მინდორზე აღმოვჩნდი, არაბუნებრივად ლურჯი ცით და ასეთივე თეთრი ღრუბლებით. ერთ ღრუბელზე ცხადად გამოისახა “400″, ცის კიდეზე კი, “8-1″. მე მარიო ვიყავი, ჩემს გარშემო ისევ ის გულისამრევი სოკოები ტრიალებდნენ და ეს ჩემი მეორე სიცოცხლე იყო. ბოლო…